Zło konieczne czyli PACJENT...

Pacjenta obudził ostry ból w zasadzie nie wiadomo, w którym miejscu, bo ani to plecy, ani brzuch, ciężko to zlokalizować, określić, na pewno boli intensywnie i do tego jeszcze chyba gorączka...

Środek nocy, dokładnie po 2-giej, taksówka i podróż na tzw. ostry dyżur.

Tam oczywiście z tradycyjnym brakiem pośpiechu (w końcu potencjalny pacjent dotarł o własnych siłach, więc chyba nie jest tak źle...) spisano dane, zadano kilka pytań, wręczono numerek i kazano cierpliwie czekać na swoją kolej.

Czekać...
 Łatwo powiedzieć komuś kogo nie boli tak, że aż wykręca na druga stronę...

Po godzinie walki z własnym cierpieniem,  pacjent  ośmielił się zapytać, ile to jeszcze potrwa i czy nie mógłby ewentualnie dostać czegoś przeciwbólowego...

 - Pan wie, że tu chorzy czekają na pomoc??! 

Trochę cierpliwości!

 Będzie pana kolej, to się panem zajmą!

Nie wiedział ile czekają.

 Przecież w końcu przez cały czas myślał, że jest w piekarni, a nie na pogotowiu...

Po dwóch godzinach usłyszał mało sympatyczne- "następny proszę!" i resztkami sił wszedł do gabinetu, z którego wydobywał się ten wątpliwie uprzejmy głos.

Gdy krótko nakreślił swoją sytuację - bo jeszcze zanim wypowiedział pierwsze zdanie został pouczony, by nie próbował być mądrzejszy od lekarza - usłyszał, że... chyba lekko przesadza, a nawet symuluje!

Wtedy nerwy pacjenta zostały mocno nadszarpnięte i wypalił:

 - Nie wiem jakie hobby ma pani doktor, ale moim nie jest bieganie w środku nocy na pogotowie bez przyczyny!

 ... I wtedy dowiedział się jeszcze, że nie tylko jest symulantem, ale też nie wychowanym chamem.

Z receptą na leki przeciwbólowe w dłoni, z nasilającymi się dolegliwościami (przejdzie samo, skoro samo przyszło...)  pacjent wraca po to by...

 Za godzinę w inne już miejsce przywiozła go karetka pogotowia....

Tym razem proceder adaptacyjny trwa krócej.

 Badania, prześwietlenia, kroplówka i zdziwienie lekarza:

 - Jak pan tyle czasu z tym bólem wytrzymał?!

 Przecież to kolka nerkowa....

- A wie pan doktor, cham to wszystko przetrzyma - chciał odpowiedzieć ale ugryzł się w język...

Historia ta miała swój dalszy ciąg kilka dni później, gdy objawy wróciły. 

Znowu nasz pacjent przechodził kilkugodzinną drogę przez mękę ostrego dyżuru, żmudnego wyczekiwania, bólu i nerwów.

A wszystko po to by na koniec usłyszeć, że może otrzymać doraźną pomoc w postaci zastrzyku i recept.

 Oraz skierowania do... specjalisty.

Gdyby państwo pytali, to rzecz nie działa się w odległych krajach Mozambiku.

 Tylko w naszym pięknym, demokratycznym, sprawiedliwym, praworządnym kraju, gdzie przecież człowiek jest najważniejszy, a my Polacy zasługujemy na więcej...

W końcu też nie ma o co robić szumu!

  Pacjent żyje bo... operacja się w ogóle nie odbyła.