To, dla ich dobra...

Jesienne popołudnie.
Ławka w parku, niedużego miasta.
Siedziałam tam, łapiąc ostatnie promienie słońca.
Zanim odlecą, wraz z kluczem żurawi.
Daleko stąd.
Myślałam, o ostatnio napisanym reportażu.
O tym  czy jeszcze coś w nim  poprawić, przed oddaniem.
- Mogę się przysiąść?
Ciepły, miękki głos.
 Miała duże, brązowe oczy.
Ładną, choć bardzo zmęczoną, zniszczoną twarz.
Uśmiechnęłam się łagodnie.

Rozmawiałyśmy przez dłuższą chwilę, tak jakbyśmy się znały.
O naszym mieście, pracy, dzieciach.
Dwie, zwyczajne kobiety.
Zwyczajna, ludzka sytuacja.
- Mówisz, że twój mąż zmarł.
Musieliście być, bardzo szczęśliwi.
Zmienia ci się ton głosu, gdy o nim opowiadasz- zauważyła.
- Twój ton głosu, gdy zapytałam o ojca twoich dzieci...
Też się zmienił.
Na taki, że zrobiło mi się zimno- odpowiedziałam.
Milczała.
Jakby na moment uciekła myślami, gdzieś daleko.
- Ktoś, kiedyś powiedział, że ludzie ludziom potrafią...
Potrafią zrobić, piekło na ziemi- zaczęła.
Nigdy, w to nie wierzyłam.
Miałam normalny, dobry dom.
Wspaniałych rodziców.
Rozwody, awantury, to abstrakcje znane mi z telewizji.

Gdy go poznałam to myślałam, że złapałam, Pana Boga za nogi.
Wiesz, ja raczej przeciętna, szara.
On sportowiec.
 Muskularny, przystojny.
I pomyśleć, że w tych właśnie ramionach, na początku...
Dawały mi, poczucie bezpieczeństwa.
Czułam się piękną, prawdziwą kobietą.

Nawet się ucieszył, gdy zaszłam w ciąże.
Gdy urodziłam, świętował z kolegami.
Później, zabrał nas ze szpitala.
 Zawiózł,  do naszego mieszkania.
Pierwszej, nieprzespanej przez płacz syna nocy, usłyszałam...
Kilka przykrych słów.
Przytaknęłam, że ma racje.
Tak wiesz, dla świętego spokoju.

Potem, bywało różnie.
Czasem, przez dłuższą chwilę lepiej.
 Czasami gorzej.
Na wszystko jednak, potrafiłam znaleźć wytłumaczenie.
Sama go usprawiedliwiałam.
Nawet wtedy, gdy pierwszy raz, bardzo mi ubliżył.
Nawet wtedy, gdy pierwszy raz uderzył.
Przecież, później przepraszał ze łzami w oczach.
Prosił, obiecywał.
To nic, że po kilku dniach o tych obietnicach, zapominał.
Myślałam, że się zmieni.

Najgorzej było, gdy stracił pracę.
W lombardach, sprzedawałam nabliższe mi pamiątki.
Jadłam z synem, z jednego talerza.
Żeby starczało, dla niego.
Były momenty, że  w ogóle nie jadłam.
On, wracał po nocach...
Po alkoholu, brutalny.
 Robił ze mną, co chciał.
Choć błagałam.
Zaszłam, w drugą ciążę.
Tak, powiedziałam mu.
Najgorsze było kopanie, po brzuchu.
To jego sposób na to, by pozbyć się problemu.
Zagryzałam wargi i cicho modliłam się, żeby nie poronić.

Mogłam komuś, powiedzieć?
Wstydziłam się.
Im dłużej na to pozwalałam, brnęłam w to.
Tym bardziej, wstydziłam się samej siebie.
Tego, że jestem nieudacznikiem.
Wszystkie kobiety z mojej rodziny, miały normalne domy.
A ja?
Wciąż, w tych samych ścianach.
Ścianach, naznaczonych moją krwią.
Przesiąkniętych, moim strachem.
Gdzie echem, odbijały się wyzwiska.
Gdzie słyszałam jaką jestem, beznadziejną żoną i matką.

Pamiętam, taką listopadową noc.
Nasza córeczka, miała pięć miesięcy.
Bardzo gorączkowała, źle oddychała.
Płakała.
On darł się, że mam zamknąć tego bachora.
Bo inaczej, sam to zrobi.
Ubrałam małą i naszego, dwuletniego syna.
Oboje, zapakowałam do wózka.
Szłam z nimi, kilka kilometrów na pogotowie.
 Po badaniach, chciałam wyjść.
Lekarka, podając mi recepty złapała za moją rękę.
Odsunęła rękaw.
Powiedziała, żebym się ratowała.
Mówiła, że są ośrodki.
Udawałam, że nie rozumiem.
Resztę tej nocy spędziliśmy, na klatce schodowej.
Żeby jego nie budzić, nie denerwować.

Ile to trwało?
Całe wieki.
Dzieci rosły, patrzyły na to.
Oddychały, tym koszmarem.
A ja wciąż uparcie, wmawiałam sobie...
 To wszystko, dla ich dobra!
Przecież, to tylko  ja obrywam.
Potrzebują, pełnego domu.
Moje dzieci, muszą mieć i matkę i ojca!
Nie pozwolę, by były z rozbitej rodziny!
Nigdy!

Przebiegł przeze mnie, jakiś dreszcz.
Zorientowałam się, że bardzo się ochłodziło.
I jest już, zupełnie ciemno.
- Jestem, teraz sama, wiesz?- zapytała cicho.
- A on?
A dzieci?- usiłowałam się uspokoić.
 Pęd myśli w mojej głowie,nie pozwalał.
- Zapił się, rok temu.
A dzieci wyjechały, usamodzielniły się.
Mają chyba, swoje rodziny.
- Chyba?- zdziwiłam się.
- Prawie nie mamy kontaktu.
Zresztą ty nie chciałabyś, tak jak one, uciec jak najdalej?
Od oprawcy, jakim byłam?
- Ty, nie byłaś ich katem!- prawie wykrzyczałam.
- Czyżby?- zapytała, podnosząc się.
A kto, przez te wszystkie lata, nie zrobił nic żeby to zmienić?
Nie zdążyłam jej, odpowiedzieć.
Zniknęła, w ciemnej alejce.

Biegłam do domu.
W deszczu, który nagle się pojawił.
Jedząc kolację z dziećmi, wciąż myślałam.
O niej.
O tysiącach, takich matek.
Takich kobiet.
Bitych, zastraszanych, poniewieranych.
O ich dzieciach.
Na zawsze już, złamanych psychicznie.
Naznaczonych, niewyobrażalnym lękiem.
O tym, czy faktycznie miała rację.
Uważając siebie, za współwinną.

Rano obudziła mnie gorączka.
Córka przyniosła herbatę.
 Syn, podał mi  leki.
- Lubimy, kiedy chorujesz- usłyszałam.
Otworzyłam szerzej oczy.
- Nie mamo!
 Nie w tym sensie- roześmiali się.
Po prostu, to jedyne momenty, kiedy w końcu
to my możemy, zaopiekować się tobą.
- Gdybyście mieli normalny dom,
 pełną rodzinę- wyrwało mi się, razem ze łzami.
Patrzyli na siebie, jakby kompletnie nie rozumieli
o czym mówię.
- To pewnie, gorączka- skwitowała córka.
I z troską, przykryła mnie kocem.

Jeśli jesteś, kobietą z parku.
Spakuj najpotrzebniejsze rzeczy.
Zabierz, swoje dzieci.
Zamknij drzwi.
I już nigdy, nie oglądaj się za siebie.
To człowiek człowiekowi, potrafi stworzyć
na ziemi, piekło.
Ale tylko ty, możesz z niego wyrwać
swoje dzieci.
Nawet po to, żeby kiedyś
miał ci kto podać, filiżankę herbaty.
I żeby usłyszeć:
- Dziękuję ci, mamo...