Kolor prawdziwej miłości...

Jadę.
Mijam kolejne wioski i miasteczka.
Dzieli nas coraz mniej kilometrów.
Piękne, jesienne barwy za szybą.
Nie widziałam go, już dwa tygodnie.
Telefon, internet - nigdy nie zastąpią zapachu jego skóry.
Nie pozwolą spojrzeć w oczy.
Zjeść razem obiadu.
Zrobić ulubionego deseru.

Kiedy był jeszcze małym chłopcem, zostawałam z nim na oddziale.
Wtedy,  kurczowo trzymał mojej dłoni.
Budził się w nocy i pytał, czy jestem.
Z czasem dojrzał.
Zaczął sam zostawać na leczeniu.
Zaakceptował to miejsce.
Chyba nawet polubił.
Spędza tam, większą część swojego życia.
Znajomi lekarze, pielęgniarki.
Przyjaźnie.
Mnóstwo wspomnień, ubranych w pozytywne sytuacje.
I tyle samo bólu i cierpienia.
Panicznego strachu.
Strachu przed śmiercią.
Pożegnań z tymi, którzy poszli ścieżką do nieba...

Pierwszy tydzień, jest dla niego znośny.
Pod względem tęsknoty.
Nie ma na nią siły - tak mówi.
Jest tak zmęczony agresywnym leczeniem,
że przesypia większość czasu.
Stopniowo, zaczyna czuć się lepiej.
Funkcjonować normalniej i...tęsknić.
Za domem, przyjaciółmi, szkołą.
Wtedy, dłuży mu się każdy dzień.

U mnie, wygląda to  podobnie.
Pierwsze dni, są tak nasycone  koszmarnym lękiem,
że nie wiem, kiedy się zaczynają i kończą.
Później, zaczynam się miotać.
Obijać o ściany mieszkania.
Myśleć tylko o tym, żeby już wrócił.

Jeden z najpiękniejszych momentów?
Gdy przyjeżdżam, po kilkunastodniowej rozłące.
Podchodzę, pod drzwi szpitala.
Widzę jak biegnie.
Nie wiem, co cieszy mnie wtedy bardziej.
Jego widok, uśmiech.
A może to, że znowu może biegać?
Gdy rzuca mi się na szyję.
A ja ukradkiem wycieram łzy i nie chcę go puścić.

Wychodzimy na wspólny obiad.
Mówimy, prawie jednocześnie.
Co chwilę powtarza jak się cieszy, że już jestem.
I z tego, że wracamy do domu.
Zabieram go na spacer.
Siadamy nad potokiem.
Dzwoni moja córka.
Pyta o niego, śmieje do słuchawki.
Jej radosny głos oznajmia, że dobrze będzie
mieć się z kim pokłócić.
Komu podokuczać.
Kończy mówiąc, że bardzo nas kocha i czeka.

- Chyba schudłaś, mamo?- patrzy zmartwiony.
- Niewiarygodne! Zauważyłeś?! - śmieje się.
I opowiadam, o diecie cud, bieganiu, basenie.
Kręci głową z politowaniem.
Wtrąca coś, o niezrozumieniu kobiecych fanaberii.
Opiera się o duży kamień i mruży oczy.
- Niebo jest zazwyczaj błękitne- zaczyna.
Słońce żółte, trawa zielona.
A miłość?
Jak myślisz, mamo?
Jaki kolor ma miłość?
- Słoneczny- odpowiadam bez namysłu.
- Od słońca?- marszczy lekko nos.
- Od koloru waszych włosów.
Twoich i twojej siostry...

Siedziałam kiedyś zamyślona, gdzieś na Kaszubach.
Rozmyślałam, o moim życiu.
Nie jest najłatwiejsze.
Było pełne i piękne, gdy żył mój mąż.
Teraz, znowu jestem samotną mamą- siłaczką.
Mamą, jakich niestety wiele.
I gdy się tak zastanawiałam, przysiadła się sąsiadka.
Starsza, bardzo samotna kobieta.
- Ciężkie masz życie, dzieciaku.
Los cię doświadcza i ciągle dokłada.
Mimo to, szczęściara z ciebie- usłyszałam.
Popatrzyłam na nią, z lekkim wyrzutem.
- Ogromne masz szczęście.
Masz dzieci.
A ten kto je ma, już nigdy nie będzie sam...

Życzę wam wszystkim, dużo szczęścia.
W słonecznym kolorze.