Trzepot małych skrzydeł...

ON- MĄŻ i ona- żona.
ON- OJCIEC i ona- matka.
Plus dwoje drobnych nóżek.
Zaledwie sześcioletnich.
Zielonkawe oczka.
Maleńka twarz, otoczona jasnymi lokami.
Bez uśmiechu.
Bez wyrazu.
Na pozór, zwyczajny dom.
Wewnątrz, najmroczniejsze z piekieł.
Nocą, gdy ON otwiera drzwi pokoju.
Pokoju, z ukrytą w rogu maleńką twarzą...
Otwiera drzwi, z najczarniejszym odcieniem koszmaru.

ona- żona, matka nie wie.
Domyśla się ale mówi sobie, że to niemożliwe.
Zresztą, ON- MĄŻ, OJCIEC tylko głaszcze, przytula.
Ma prawo- stworzył zielonkawe oczka.
Przecież, nie chodzi tam każdej nocy.
I nie słychać płaczu.
Jasne loki się nie skarżą, nic nie mówią.
Nie ma o co robić szumu.
MĄŻ, OJCIEC się zdenerwuje, jeszcze je zostawi.
A stara się,  pracuje, w domu wszystko zrobi.
Lepiej przeczekać.
Nie reagować bo nie ma na co.

ON, po każdej wizycie w pokoju, myśli.
Chcę więcej.
Przytulanie, głaskanie przestaje wystarczać.
Zielonkawe oczka nawet nie protestują.
Pewnie to lubią- powtarza sobie.
ona- żona, matka też nie widzi w tym niczego niestosownego.
To w końcu moja krew, ze mnie powstała.
Nikt mi nie może zabronić!
Tylko ja mam prawo nauczyć ją dorosłości!
Jutro zrobię z niej kobietę.

Przy małym stoliku, siedzi  postać.
Skulona, z kolankami pod brodą.
Patrzy w okno.
Z przerażeniem zauważa, nadchodzący zmrok.
Sztywnieje na myśl, o dźwięku otwieranych drzwi.
W małej główce, paniczny lęk.
Na ciele, nieopisywalny ból.
Dziewczynki w przedszkolu, kochają swoich tatusiów.
Czyli, ona też powinna.
Przecież, wszędzie tak jest.
W każdym domu.
Każdą dziewczynkę, tatuś odwiedza w nocy.
Kasia wczoraj mówiła, że  marzy o piesku.
Głupie marzenie.
Chyba, że chcę, by ten piesek zjadł jej tatusia.
To nie głupie marzenie.
Też chcę takie.
Też będę o tym marzyła.

Robi się ciemno.
Otwierają się drzwi.
Małe piąstki zaciskają się do granic.
ona- matka, żona włącza głośniej telewizor.
ON- MĄŻ, OJCIEC, usiłuje z zielonych oczek zrobić kobietę.
Nieludzki krzyk rozdziera płachty nocy.
Krew, panika, szpital.


Monitor wydaje jednostajny sygnał.
Małe, zielonkawe oczy zastygają w bezruchu.
Twarz zaczyna pokrywać szara ulga.
Umęczona, maleńka dusza odlatuje.
ona- matka, żona gryzie z bezsilności własne palce.
Krzyczy wewnątrz siebie tak, że pękają jej płuca.
Serce rozpada się jak stłuczona filiżanka.

ON- MĄŻ, OJCIEC w jednej sekundzie staję się nikim.
Ma wrażenie, że nawet  liść na wietrze, mija go ze wstrętem.
Nawet klamka, unika jego  odrażającego dotyku.
Ciasne, brudne więzienne mury sprawiają, że się dusi.
A może to nie więzienie?
Może to dłonie sumienia?

Ona.
Już nie matka, nie żona.
Cień człowieka.
Co noc, w pustym mieszkaniu.
Sam na sam ze sobą.
Bliska obłędu.
Wciąż wydaje jej się że słyszy.
Jakby coś nad nią latało...

on.
Skulony w rogu celi.
Strach i upokorzenie to jego jedyni towarzysze.
I nocami.
Gdy woli nie zasypiać.
Jakby coś słyszał.
Jakby szamoczący się ptak...

W Polsce, rocznie wykorzystuję się blisko 2000 tysiące małych istnień.
W wielu przypadkach oprawcą jest ojciec.

Nie bądź matką, żoną.
Wyłącz telewizor.
Wejdź do pokoju.
Zanim zza ich drzwi usłyszysz trzepot małych skrzydeł...