I nie ulękne się nieuniknionego...

To przychodzi samo.
Niechciane.
Wypierane z ogromną siłą.
Nagle.
Nie wiadomo skąd i dlaczego.
Myślę, że dopada każdej z nas.
Matek, wychowujących śmiertelnie chore dzieci.
Pytanie.
Co będzie, kiedy nadejdzie ten straszny czas...

Gdy urodziłam mojego syna.
Gdy był już po diagnozie.
W szpitalu, w którym był wtedy leczony.
Za ścianą naszej sali, odchodziła ona.
Dziewięcioletnia dziewczynka.
Odchodziła trzy dni.
Pamiętam przenikliwą ciszę.
Przerażający spokój na oddziale.
Widok wychodzącego z pokoju księdza.
I wzrok matki tej małej.
Podeszła i położyła mi na ramieniu dłoń.
Jakby chciała powiedzieć- to wszystko przed tobą.
Nie lękaj się nieuniknionego.

Spotkałam ją, jakieś trzy lata  później.
Przyglądała mi się  dość długo, zanim podeszła.
Pytała co u nas, patrzyła na mojego syna.
Patrzyła dziwnie.
Smutno.
Z żalem.
Z zazdrością.
Bałam się tego.
Poszłyśmy razem na kawę.
- Kiedyś myślałam, że te które tracą ciąże w połowie,
mają lżej.
Nie wiedzą, jakby wyglądało ich dziecko.
Nie miały go w ramionach.
Tęsknią mniej.
Przecież ja moją Maję, tuliłam przez dziewięć lat.

Milczałam.
Chyba nawet, chciałam uciec.
- Po jej odejściu, znalazłam się w centrum piekła.
Spałam w jej łóżku.
Z przerażeniem okrywałam, jak rzeczy które nosiła
tracą zapach.
Każdy dzień, był jak bieg nad przepaścią.
Zapragnęłam drugiego dziecka.
Nie pytaj mnie proszę, dlaczego.
Wiadomość o kolejnej ciąży?
Przeraziła mnie.
Z czasem, lęk przerodził się w oczekiwanie.
Myślałam o tym, jakie będzie.
O kolorze jego oczu.
Wybierałam imię.
Malowałam pokoik.
Mówiłam do niego, kładąc dłoń na brzuchu.
Zaczęłam uśmiechać.
I czekać.

Do dziś nie bardzo wiem, dlaczego poroniłam.
Wszystko co złe, czarne jak smoła, wróciło.
To nieprawda wiesz?
To nieprawda, że utrata ciąży boli mniej.
Niż śmierć dziecka, które miałaś już kilka lat.
Ono już było.
Słuchało bicia mojego serca.
Widziałam je w snach.
Czułam ciepło jego skóry, dotykając swojej.
Słyszałam jego głos, gdy sama się śmiałam.
Myślisz, że los mnie ukarał?
Za to, że wtedy tak pomyślałam.

Siedziałam nieruchomo.
Czułam jak koszulka, robi mi się mokra od łez.
Uporczywie wpatrywałam się w mojego synka.
I poczułam jej ręke, na moim ramieniu.
Tak jak wtedy.
- Kochaj go, ucz, pozwalaj mu żyć.
Nie broń się przed rozpaczą i bólem.
To nie twoja wina, że o tym myślisz.
Wiem,  że te myśli przychodzą same.
Niechciane.
Oswój swój strach.
Inaczej go nie pokonasz.

Mój syn za chwilę skończy piętnaście lat.
Staram się każdego dnia, nie zwariować.
Nie postradać zmysłów, ze strachu.
Wierzyć w to, że stanie się cud.
I mimo  wszystko, wiem do czego to zmierza.
One przychodzą same.
Myśli.
O tym, czy nie będzie mu tam zimno.
Czy nie będzie tam sam.
Czy nie będzie się bał.

I nadal, uczę się jak oswoić swój lęk..
I nadal, czuję dotyk tamtej kobiety, na moim ramieniu...

Dziś jest 15 października.
Dzień Dziecka Utraconego.
Zatrzymaj się.