Zadroszczę Ci, wiesz...

Co się robi, mając 18 lat?
Zdaję maturę.
Żegna z liceum.
Wybiera kierunek studiów.
Zakochuje się.
Ten pierwszy, prawdziwy raz.
Gania z przyjaciółmi na koncerty.
Wraca do domu, nad ranem.
Cieszy się z każdego dnia.
Siedzi na ławce w parku i marzy.
Wyjeżdża na pierwsze wakacje, ze znajomymi.
Planuje przyszłość.
Wypatruje z ufnością, każdego kolejnego poranka...

A wiesz, co jeszcze robi się, kończąc 18 lat?
Dokładnie dwadzieścia dni po urodzinach?
Umiera się.
W męczarniach.
Na jednym z rabczańskich oddziałów.
Umiera w samotności, bólu, strachu.
Dusi się i dławi własną krwią.
Marzy się, ale tylko o jednym.
Żeby to, już się skończyło.
Wbija palce, w szpitalne łóżko.
Wzrokiem, bo już nie można mówić,
błaga o koniec koszmaru.
Zastyga się w bezruchu.
Przestaje czuć.
Odrywa, od własnego ciała.
W rogu sali, widzi się zgarbioną postać ojca.
Ojca który krzyczy.
Krzyczy bezgłośnie i prosi.
Skamle o jeszcze jedną minutę.
Jeszcze jedno uderzenie serca.
Ojca, który samotny wśród tłumu ludzi.
Samotny idzie za trumną.
Za trumną, w której jest wszystko co kochał...

Siedzę w ledwo oświetlonym pokoju.
Siedzę nieruchomo.
Boję się odwrócić głowę.
W pokoju obok, też siedzi, mój syn.
Już wie.
Nie mogłabym znieść, Jego pytającego wzroku.
Co miałabym odpowiedzieć?
Prawdę o tym, że nie wiem?
Nie wiem ile Mu jeszcze zostało?
Pocieszać Go, że ma 15 lat i to że Magda miała 18...
To nic nie musi znaczyć?
Przecież samą, sparaliżował mnie lęk.

Na stoliku naprzeciw mnie, leżą kolczyki.
Ręcznie robione.
Dała mi je, rok temu.
Boję się ich dotknąć...

Zazdroszczę Ci, wiesz?
Zazdroszczę Tobie.
Temu, który daje.
I przychodzi, by zabrać.
Zazdroszczę Ci, że tak potrafisz.
Zabierasz co Twoje.
I wolę napisać, że zazdroszczę.
Żeby nie musieć powiedzieć, że...!

Ostatnia wiadomość od Madzi:
- Czekami na Pani książkę, jak na powietrze..
Napiszę ją i zadedykuję Tobie.

Pamięci Magdaleny J.
02.10.1996 -  22.10.2014.